Troost

Troost

Troost, wat is dat eigenlijk? Op wikipedia lees ik dat je met troost iemand bemoedigt die lichamelijk of geestelijk lijdt. Daarnaast probeer je met troost iemands pijn te verzachten. Troost kan met woorden, maar ook met lichamelijk contact. De kern van troosten is dat de getrooste zich niet alleen of verlaten voelt.

Met troost kun je iemands pijn niet wegnemen, wel verzachten. Het is de kern van ons werk als spreker en schrijver. Uitvaartsprekers bieden troost, verlichting en als het goed is, verzachten we de pijn. Met een mooie dienst, ceremonie of een andere vorm van samenzijn kunnen we iets voor anderen betekenen. Dat maakt ons vak zo prachtig!

Als kind kreeg ik voor mijn 8e verjaardag een poeziealbum. Een dikke gele kaft en lege blaadjes waarin iedereen die mij lief was in mocht schrijven. Het schrijven ging op volgorde van belangrijkheid. Eerst mijn ouders, oudste zus, middelste zus, daarna mijn opa, oma en als sluitstuk mijn vriendinnen. Er is een versje, geschreven door mijn opa wat mij altijd is bijgebleven en het ging als volgt:

Ieder heeft soms van die dagen,

Dat de wereld somber lijkt

Dat het is of ze je plagen,

En of ieder donker kijkt

Dat er weinig bloemen bloeien,

Dat de zon niet helder schijnt,

Kortom dat je opgewektheid

Op een haartje na verdwijnt

Als je dan een lieve Marre

Deze versjes overleest,

Weet ik zeker, dat je haastig,

Van je zwarte bui geneest.

Opa Meijer

Er waren momenten dat ik mij als kind alleen en onbegrepen voelde. Dan ging ik even naar mijn kamer, pakte ik mijn poëziealbum en bladerde het hele album door. Maar mijn blik bleef altijd hangen bij dit ene gedichtje, alsof het speciaal voor mij geschreven was. Ik las het handgeschreven versje keer op keer. De zinnen werkten door en ik haalde er hoop en kracht uit. Alles zou goedkomen. Mijn opa moest eens weten…. Wat een klein versje al niet kan betekenen. Troost zit 'm in kleine dingen, want woorden hebben betekenis!